Źródła wielkiej otchłani

Dr Friderick A. Filby w swojej książce The Flood Reconsidered wyjaśnia:Posługując się metaforami starożytnego języka, Biblia przekazuje, że upusty niebios zostały otwarte i trysnęły Źródła wielkiej otchłani. Innymi słowy, Noe był świadkiem ulewnego deszczu i nadejścia wielkiego przypływu nie z wezbranych rzek, ale z wielkiej otchłani – oceanu. To, że późniejsze (oceaniczne i podziemne) wody były dużo obfitsze od poprzednich, jasno ukazuje fakt, że arka (i w Biblii, i przekazach babilońskich) została zniesiona na północ w kierunku Armenii, podczas gdy wylew rzeki spowodowany deszczami i erupcjami na przykład gejzerów rzuciłby ją do Zatoki Perskiej. Dr Filby twierdzi, że wiele z wielkich ruchów skorupy ziemskiej zachodziło w ostatnich okresach i że bez wątpienia odpowiadają one dokładnie biblijnemu opisowi katastrofy. Prawdę mówiąc, narosły one do przerażającego apogeum. Pamiętając stwierdzenie dr. Filby’ego, iż wielkie ziemskie ruchy miały miejsce podczas roku potopu, powróćmy do dr. Browna. Ten były profesor matematyki z Massachusetts Institute of Technology (MIT) w celu wyjaśnienia zjawisk towarzyszących potopowi wysunął naukową teorię hydropłyt. Na naszej planecie dostrzegamy bardzo dziwne osobliwości, które obecnie można wyjaśniać jako rezultaty kataklizmu, globalnej powodzi – kiedy to wody wystrzeliły Z podziemnych komór z energią odpowiadającą energii uwolnionej podczas wybuchu trzynastu milionów bomb wodorowych.